Een rot week, maar dat is oké!

Afgelopen week was niet mijn beste week. Donderdag kreeg ik het bericht dat Kaspers opa op sterven lag en afgelopen zaterdag is hij overleden. Ik wil daar verder niet te veel over uitweiden want dat vind ik niet gepast hier. Dus ik hou het in deze blog bij wat ik heb ervaren afgelopen week.

Ik had het donderdag vooral even pittig, door het verdrietige nieuws realiseerde ik hoe ver weg ik eigenlijk ben en hoe vervelend ik dat vind. Ik voelde me ontzettend eenzaam, kreeg een flinke paniek aanval maar kampte met het punt dat ik Kasper op dit moment niet tot last wilde zijn met mijn verdriet. Dat is uiteraard allemaal weer goed gekomen maar het heeft even wat tranen gekost die dag. Het was even heel naar en stom dat ik niet gewoon even naar huis kon gaan en wist dat ik dat de komende tijd ook niet kon gaan doen.

Het scheelde dat ik geen afspraken had en thuis kon werken die donderdag en ook de vrijdag. Ik kon me even nergens toe zetten en heb daardoor niet veel ondernomen en heb voornamelijk op mijn kamer gezeten. Terwijl ik dit schrijf merk ik hoe moeilijk ik het vind om toe te geven dat ik het allemaal even zwaar kut vond. Ik wil het namelijk ook liever niet aan de buitenwereld laten merken dat ik het niet leuk heb maar het is soms maar beter om het wel te doen. En ik ben er nu ook wel achter dat het niet erg is dat het soms niet zo leuk is. Mijn grootste reden om dit avontuur aan te gaan was omdat ik het wilde meemaken en ik ervan wil leren en dat is absoluut waar ik mee bezig ben. Dat ik het naar mijn zin moet hebben is ook leuk maar is niet mijn belangrijkste doel van dit avontuur. Dus daardoor is het prima dat ik even een kut week achter de rug heb en hoe moeilijk ik het ook vind wil ik dat ook aan jullie vertellen. 

Ik wil namelijk niet dat er nu iemand zorgen om me gaat maken maar ik vind het wel dat het belangrijk is om te laten weten dat sommige dingen doen gewoon niet leuk is. En dat weet iedereen, maar dat laten we niet altijd aan elkaar merken. Op sociale media wordt de schijn al hoog gehouden maar dat kunnen we naar elkaar ook heel goed en daar ben ik zelf ook absoluut schuldig aan! Het is niet makkelijk om echt te vertellen hoe het met je gaat als iemand er om vraagt maar kan wel opluchten en creëert ook wel een realistischer beeld. Het is namelijk prima dat het af en toe niet zo lekker gaat! Dat wil ik nu graag gaan accepteren zodat ik niet altijd zo mijn best hoef te doen om het altijd maar leuk te hebben en me dan ook minder schuldig hoef te voelen als het een keer niet leuk is. Ik wil los proberen te komen van het gevoel dat ik bepaalde (te hoge) verwachtingen moet waarmaken, want die verwachtingen zitten alleen maar in mijn hoofd en maken me soms gek. Ik wil daarom toegeven dat ik het even zwaar had afgelopen week maar dat is niet erg, dat is oké. Ik wil laten zien dat het prima is om mindere dagen te hebben en voor mezelf de taboe door te breken om dit ook gewoon toe te geven. 

Ik weet namelijk dat er mensen zijn die deze blog lezen waaraan ik dit anders nooit zou toegeven. Als ik deze blog niet had zouden ze misschien af en toe vragen hoe het ging en zou ik volhouden dat het prima gaat. En zo hoor ik ook veel verhalen van anderen zonder de minder leuke kanten te horen en merk ik dat ik daar een vertekend beeld van krijg. Ook zullen er mensen zijn die zich misschien zorgen gaan maken, iets wat ik absoluut niet wil. En er zullen er misschien ook wel mensen tussen zitten die denken "jeetje, wat een gezwets", maar gelukkig bestaat daarvoor dat kruisje rechts boven in ;). Dat maakt het wel heel moeilijk voor mij om dit op te schrijven maar voor mezelf lucht dit enorm op om op deze manier aan jullie te vertellen. Ik weet wel dat ik in eerdere blogs er ook wel eerlijk over ben geweest maar voor mij was dit toch nog een heftigere week waarbij ik echt bijna niets heb gedaan en daardoor nog weer moeilijker vond om te delen. 

Het was eigenlijk niet mijn bedoeling om zo'n stuk te schrijven over dit onderwerp, want ik wilde er eigenlijk geen aandacht aan besteden, een paar zinnen schrijven over dat het eventjes wat minder ging en dat het nu wel weer goed gaat. Dat ik daarom niet veel heb beleefd afgelopen dagen en ik zou de blog opvullen met de dingen die ik nu al mis van Nederland. Maar ik merk dat dit er toch even uit moest hoewel ik nu al weet dat ik dadelijk er een uur over ga doen voordat ik durf om op de publiceer knop te drukken. Ook al heb ik de afgelopen dagen niet veel gedaan wil ik dat niet wegstoppen in een paar regeltjes tekst. Het scheelt dat ik dit weekend wel met heel veel mensen heb kunnen Skypen, zo heb ik het mooie nieuwe huisje van Annemieke kunnen zien, was ik gezellig even bij de verjaardag van Judith, heb ik kunnen bijkletsen met Marieke en Dianne en heb ik met Silke lekker onze problemen kunnen delen. Zo heb ik toch nog heel veel mensen gezien ook al was ik een beetje eenzaam de afgelopen dagen. 

Gisteren heb ik gelukkig de draad ook weer redelijk kunnen oppakken, ik ben 's middags voor een lange wandeling de deur uit gegaan. Lekker met een luisterboek in mijn oren heb ik bijna 2,5 uur door de stad gewandeld. Vandaag zit ik weer in de bieb om te werken ook al heb ik nog weinig nuttigs gedaan, ik zit er toch maar weer. Ik heb in ieder geval deze blog uit mijn vingers gekregen maar ik zal straks ook nog wel proberen wat werk te verzetten. Over werk gesproken zal ik nog kort toelichten hoe Tiffany mijn mail heeft opgevat: Ze zei dat ze blij was dat ik het een en ander had aangegeven en we hebben een prima gesprek gehad. We hebben mijn leerdoelen doorgesproken, we hebben elkaar iets meer proberen duidelijk te maken wat ik kan doen en wat ik zou willen maar uiteindelijk is er concreet nog weinig veranderd. Het chaotische en vage blijft en dat zal ik dus maar accepteren.

Morgen hebben we in ieder geval weer een meeting, zal ik de komende weken waarschijnlijk toch weer in de productie mee moeten draaien en verder zie ik het wel. Ik zal jullie in ieder geval op de hoogte blijven houden. En omdat ik dus vorige week al een stuk had geschreven over de dingen die ik mis uit Nederland zal ik die ook wel relatief snel na deze blog plaatsen dus ook daarmee alvast veel lees plezier.

Liefs,
Karen