Mijn eerste maand

Ondertussen zit mijn eerste maand er al weer op. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik hier al heel lang zit maar aan de andere kant is het ook best snel gegaan. In ieder geval heb ik al een boel geleerd de afgelopen tijd.

Zo ben ik heel erg zoekende geweest in mijn eigen weg en ben daar nog steeds mee bezig. De afgelopen dagen vooral met mijn stage. Ik heb een paar dagen behoorlijk fysiek werk moeten doen tijdens het meedraaien met productie en ik realiseerde me dat ik graag overal bij wil helpen maar dat dit toch niet hetgeen was waarvoor ik naar Vancouver ben gekomen. Daarnaast had ik steeds een beetje problemen met de manier van werken van Tiffany dus dat zat me niet zo lekker. Vrijdag ochtend begon ik mijn ochtend met een Skype meeting met mijn begeleidster van de universiteit. Het absolute voordeel van Skype is trouwens dat je dus bij belangrijke afspraken gewoon in je pyjama broek kan blijven zitten, want dat ziet toch niemand! Maar de bespreking was nuttig en zij heeft ook heel erg begrip voor dat het hele buitenland gebeuren ook een ontzettende leer ervaring is en dat ik me daar ook absoluut op moet focussen. 

Na de goede bespreking heb ik besloten Tiffany toch te laten weten dat haar manier van werken niet ideaal is voor mij. Niet dat ik haar wil afbranden hier op mijn blog, absoluut niet, maar ik wil toch een klein voorbeeld geven wat ik soms lastig vindt: Zo was ik donderdag bezig met het maken van de chia cereals van KAPOW NOW!, en daar moeten gesneden dadels in. De voorgesneden dadels waren helaas op en Kaithlyn, het meisje dat 2 dagen in de week de productie doet, vertelde me dat ze ook geen voorgesneden meer konden bestellen dus dat ik de hele dadels moest gaan snijden. Dat betekende dat ik 5 kilo dadels klein moest gaan snijden met de hand en dat is niet per se een pretje kan ik je vertellen. Maar het moest gebeuren dus dan doe ik dat. Vlak na mijn lunch komt Tiffany binnen en vraagt hoe het gaat en ik vertel haar van mijn struggles met de dadels. Dn begint dus het chaotische en roept ze gelijk dat ze het wel overneemt en of het niet met de food proccessor kan. Dat hadden we al geprobeerd en ging helaas niet maar ze ging het nogmaals proberen. Nadat ik aangedrongen had dat ik op zich gewoon verder kon gaan zei ze dat zij het wel ging doen. Ik vroeg haar wat ze dan wilde wat ik ging doen en ze zei dat ik anders maar dozen met crackers moest gaan inpakken. Maar het probleem was dat ik daar niet verder mee kon gaan want daar had ik product stickers voor nodig die Tiffany moest printen. Dat vertelde ik haar en dat zou ze gaan doen maar ondertussen was ze verder aan het proberen de dadels klein te krijgen in de foodprocessor wat dus niet werkte. Ik stond er dus een beetje doelloos bij en ben toen op haar afgestapt en heb gezegd dat dit niet werkt. Ze komt hier niet binnen met het idee om te gaan helpen met dadels te snijden en heb gevraagd of het niet handiger is als zij gewoon dingen gaat doen die alleen zij kan of nog zou moeten doen en dat ik gewoon verder ga met de dadels.Tiffany wil vaak gewoon graag zelf alles doen en ik heb het idee dat ze daardoor niet zo goed is met anderen aansturen. Daardoor weet ik vaak niet wat ze nu precies wilt terwijl ik haar juist graag wil helpen omdat ze het zo ontzettend druk heeft. Dat heb ik proberen aan te kaarten hoewel ik dat ontzettend moeilijk vond. Ik vond het extra lastig om dat in persoon te vertellen dus ik heb het haar in een email verteld. Ik heb aangegeven dat productie werk fysiek erg zwaar is voor mij, dat ik had gehoopt meer R&D gerelateerd werk te kunnen doen en dat ik graag meer structuur zou kunnen gebruiken. Ze heeft er zakelijk op geantwoord en morgen heb ik een meeting met haar dus dan kunnen we het een en ander bespreken dus ik ben benieuwd.

Ik twijfel wel of ik niet een beetje te lomp en te recht voor zijn raap heb gemeld wat ik ervan vond, want ik heb vaker gehoord dat Nederlanders daar goed in zijn maar dat niet alle culturen dat gewend zijn. Ik vind het ook moeilijk om dit aan jullie te vertellen want ik heb toch een beetje het gevoel dat mijn stage niet zo leuk is en daardoor voelt het alsof ik faal. Ook omdat ik zelf nog niet weet of dit een goede beslissing was maar tegelijkertijd ben ik ook trots dat ik er wat aan heb gedaan en het gelijk heb aangepakt. En we zullen zien wat de uitwerking daarvan is de komende tijd. Ook had ik nog steeds het probleem van niet echt een goede werkplek te hebben en veelal thuis of in cafeetjes te werken. Daarom heb ik afgelopen twee dagen in de public library proberen te werken en dat bevalt me gelukkig heel erg goed. Er zit een kleine bieb vlak bij mij in de buurt, maar is qua grootte een beetje zoals de bieb in Ulft en er zijn wel wat werk plekken maar niet ideaal. Maar de bieb in het centrum is meer vergelijkbaar met een universiteits bieb en heeft ook heel veel werkplekken dus daar heb ik afgelopen twee dagen gewerkt. Daar was ik behoorlijk productief dus ben ik blij dat ik nu een goede werkplek heb gevonden. Het enige nadeel is dat deze bieb pas om 10 uur open gaat dus 's ochtends moet ik dan eventjes eerst thuis werken of langer doorwerken. En het andere nadeel is dus dat ik er naar het centrum voor moet reizen en dus reiskosten heb maar ik heb bedacht dat dat ongeveer net zoveel of misschien wel minder is dan de kosten van thee die ik anders bij de cafeetjes kwijt was.

Dus dit was toch weer een vrij uitgebreide update over hoe het met mijn stage gaat. Als ik straks zo goed als klaar ben met mijn onderzoeksvoorstel kan ik wel wat meer vertellen over wat ik precies van plan ben te gaan doen met mijn onderzoek. Naast al het gedoe met stage had ik er tussendoor ook nog een weekend. Daarbij heb ik eerst weer lekker geskyped met thuis en dit keer ook heel gezellig met Loes! Ik blijf het ontzettend fijn vinden om in contact te blijven met iedereen thuis en ben erg blij dat dat ook zo makkelijk kan. Voor de rest had ik geen plannen dit weekend maar zaterdag ging ik spontaan mee met Kalia, mijn huisgenootje, die ging winkelen in de stad. Ik ben gezellig mee geweest maar heb niets gekocht en daarna hebben lekker gegeten bij een Indiaas restaurant. Zondag had ik een dagje waarin ik me erg down voelde en dus behalve dat ik pannenkoeken had gebakken heb ik voornamelijk in bed gelegen. Zondag had ik gewoon even mijn dag niet maar gelukkig gaat het nu weer stukken beter.

Verder eindigde ik de vorige blog met het heugelijke nieuws van visite dus daarmee sluit ik nu weer af. Ik kreeg zaterdag namelijk het bericht dat ik nog meer visite krijg! Mijn broer Mark en mijn neefje Sven komen me namelijk ook nog opzoeken in maart. Ik vind het ontzettend leuk dat ze langs willen komen en het was een leuke verrassing omdat ik niet wist dat Sven ook mee zou willen. Dus nog meer waarop ik me kan verheugen en ik ga maar eens uitzoeken of ik met de jongens een dagje naar de olympische ski pistes van Whistler kan als er tegen die tijd nog genoeg sneeuw is.

Liefs,

Karen