Het aftellen kan beginnen

Om bij de cliffhanger van de vorige week te beginnen: ik heb een heel leuk weekend gehad. Het begon dus lekker rustig en zaterdag avond ging ik met 2 huisgenootjes, Alex en Pame, mee naar het centrum. Daar gingen we naar een barretje en daar kwamen vrienden van hun allebei, en er sloten weer vrienden van vrienden aan zodat we op een gegeven moment met een groep van zo’n 20 man waren. Veel Mexicanen en andere Spaanssprekende mensen omdat mijn huisgenootjes uit Chili en Mexico komen dus soms was er veel Spaans om me heen. Maar toch vond ik het erg gezellig. Er was ook een jonge uit Tsjechië en daar kon ik wel gezellig mee kletsen en heb vooral mijn huisgenootjes beter leren kennen. Iedereen was verder ook heel open en was leuk om nieuwe mensen te leren kennen.

Dat ik geen alcohol drink blijft wel echt een interessant iets voor mensen en daardoor vind ik dat soms lastig in een bar en met zo veel mensen. Je krijgt er altijd vragen en opmerkingen over en ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij. Maar ik was trots op mezelf dat ik gewoon mee gegaan ben en het ook best naar mijn zin had. In Nederland is uitgaan ook niet mijn grootste hobby dus ik vond dat ik me erg goed staande heb gehouden. We waren rond half 12 weer thuis, voor de meiden relatief vroeg volgens mij maar aangezien we om 5 uur al van huis zijn gegaan vond ik het helemaal prima. Dus dat was een geslaagde zaterdag avond. 

Zondag sliep ik een beetje uit en kon ik weer fijn met papa en mama Skypen. Om 2 uur had ik met Maud, een ander Nederlands meisje dat ook in Vancouver stage loopt, afgesproken. Ik had haar contact gegevens gekregen van het bemiddelingsbureau dat mijn stage voor mij had gevonden. Het bleek dat we echt maar 5 minuten van elkaar vandaan wonen dus dat is erg toevallig. We hebben een tijdje over commercial drive gelopen want het was erg druk overal. Uiteindelijk vonden we een plekje waar we gezellig een hele tijd hebben zitten kletsen. Het was heel leuk om te horen hoe iemand anders het allemaal heeft ervaren en hoe ze het doet. Ze gaat in januari weer weg maar we hebben in ieder geval afgesproken om samen naar een ijshockey wedstrijd te gaan omdat mij me dat zo leuk lijkt om een keer mee te maken. Die is inmiddels gepland en 7 december gaan we! Dus dat was ook weer een hele gezellige middag :)

Maandag begon een beetje chaotisch. Mijn huisgenootjes zijn soms niet altijd even duidelijk in wat ze willen en ik heb nog moeite om daarin het voortouw te nemen. We hadden een soort van afgesproken om samen te gaan brunchen. Het is namelijk een vrije dag vandaag vanwege Remembrance Day (de herdenkingsdag van Canada). Maar het was allemaal niet duidelijk dus dat geeft me dan altijd onrust. Toen ik een van de meiden in de keuken hoorde ging ik maar eens vragen wat de bedoeling was en e waren het eigenlijk vergeten maar we zouden alsnog over een uurtje ofzo ergens heen gaan. Het bleef lekker vaag en ik had ondertussen flink honger maar naar een tijdje was iedereen zo ver om te gaan. We aten bij café deux soleis en waar me Maud de dag van te voren al voor waarschuwde gebeurde: mensen in Vancouver houden van in de rij staan. Er was dus geen bediening aan tafel en we moesten dus een hele tijd in de rij staan om ons eten te bestellen. Je ziet dat sowieso bij heel veel plekjes hier dat je bij een balie moet bestellen en dat ze geen bediening aan tafel hebben, vooral bij cafeetjes enzo. Beetje ongezellig maar we kregen in ieder geval een lekkere brunch. Want oja brunchen is hier dus blijkbaar echt een heel ding en wordt onwijs vaak buiten de deur gedaan. 

Het is leuk dat ik steeds meer een band met m’n huisgenootjes krijg hoewel het soms nog wel een beetje zoeken is. Soms hebben we gewoon niet zo veel te bespreken en dan wordt ik een beetje ongemakkelijk van de stiltes. Een van de meiden vroeg wat onze plannen waren voor de rest van de dag. Ik had verder geen plannen en Pame zei dat ze wel een stuk wilde gaan wandelen dus ik zei dat ik wel mee wilde. Kalia wilde ook wel mee maar haakte achteraf af omdat het regende. We gingen aan het eind van de middag weg en we gingen met Alex mee die moest gaan werken. Dus we gingen met de bus naar English Bay, een strand van Vancouver. Ook al was het al donker, ik vond het heerlijk om rond te lopen en weer een nieuw stukje stad te ontdekken. We liepen door naar Granville Island waar een grote overdekte markt is en daar keken we ook even rond. Het was leuk dat Pame het me allemaal liet zien. We gingen daarna weer met de bus naar huis, haalde onderweg pizza en kwamen voldaan thuis. Daar doken we beide weer onze kamers in en dat was helemaal prima. Een heerlijk voldaan weekend achter de rug. 

Dinsdag moest ik natuurlijk weer werken dus daar heb ik minder spannende dingen over te vertellen. Gisteren en vandaag heb ik weer geholpen met de productie en dat was zwaar werk. Het blijft nog even zoeken naar hoe en wat op stage, maar daar ga ik deze keer niet over uitweiden. Wat wel heel leuk is (voor mij in ieder geval) is dat er vliegtickets zijn geboekt voor Kasper, papa en mama en voor mezelf. Dus ik kan beginnen met aftellen!

26 januari komt Kasper hier voor 2 weken! Daar heb ik mega zin in en is een heel fijn vooruitzicht. Daarnaast komen papa en mama 6 april en we gaan dan samen nog wat meer van Canada bekijken voordat we “samen” op 20 april terugvliegen. Op 21 april, rond een uur of 1, zal ik dus weer op Nederlandse bodem zijn! Daar ga ik papa en mama dan weer opwachten want zij komen 2 uurtjes later aan. Ik vlieg namelijk niet met dezelfde vlucht terug want dat was ontzettend duur (omdat ik een enkeltje moest boeken en dat enkeltje zou dan gewoon duurder zijn dat het retourtje van papa en mama), maar ik had een goedkopere vlucht gevonden waarbij ik een uur eerder vertrek en 2 uur eerder aan kom dus dat is helemaal prima. Die hele bedoeling van vliegtickets snap ik sowieso niet, want papa en mama vliegen via Schiphol naar Frankfurt en dan naar Vancouver (en vice versa) maar als ik diezelfde tickets rechtstreeks vanaf Frankfurt wilde boeken waren ze minstens dubbel zo duur. Blijft een rare wereld die vliegtickets. 

Dus dat zijn hele leuke vooruitzichten. Voor mij duurt het nog maar 71 dagen voordat Kasper hier is en nog 141 dagen voordat papa en mama er zijn! En jullie kunnen beginnen met aftellen want over 156 dagen ben ik weer terug in Nederland! Oh zelfs al een dag minder want bij jullie is het inmiddels al weer vrijdag. Dus zie jullie dan weer!

Liefs,
Karen